هیچیم و از این نبودن خود مستیم

با این همه هیچ بودن، از خود رستیم

ما خط‌ زدگان نامِ خویشیم همه

با خط زدنِ خویش به او پیوستیم

از این که چند مدتی ست این ویترین شیشه ای را به روز نمی کنم، خودم هم ناراحتم. دلیلش بماند. امیدوارم بتوانم با نظم بیش تری این جا را به روز کنم.

او از خود و از خویش سخن می‌گوید

ـ او درد خودش را به کفن می‌گوید ـ

چندی‌ست که با تو درد و دل می‌کند او

این بچه که عمری‌ست به من می‌گوید

ما آمده‌ایم تا که آدم بشویم

تا پیرو پیغمبر خاتم بشویم

باید که همانند همان شیرازی

ما طالب جامِ‌ جان‌‌نما، جم بشویم

ما آمده‌ایم عاشقِ او بشویم

گاه عاشق چشم و خال و ابرو بشویم

ما آمده‌ایم تا پریشان باشیم

چون زمزمه‌ی باد، چو گیسو باشیم

این زندگی "سکوت" هم مال خودت

این دشت پر از هبوط هم مال خودت

صد بار از این مشق نوشتم این جا:

"همراهی با شروط هم مال خودت"

او رپ شده و ژل به سرش می‌مالد

ننگِ ول و ولگردی تنش می‌مالد

او فاتح انواع مد روز شده

او هم رژِ لب چو خواهرش می‌مالد!

زخم دل من چقدر بد چرکیده

اندام مرا ببین که بد پوسیده

من بی تو درون خویش می مانم ... آه

یک کرم درون پیله ای پیچیده

با "ساکت و آرام" دهانم بستی

گفتی که "برو دل مرا بشکستی"

ای بانوی شعرهای یک شاعر خُرد

تو در دل من چرا چرا بنشستی؟